Events

89 LAT TEMU OFICJALNIE OTWARTO STADION PRZY UL. KONWIKTORSKIEJ

Data publikacji: 30.09.2017

W 1923 roku klub otrzymał od władz miasta teren pod budowę boiska. Początkowo lokalizację wyznaczono na praskiej stronie Warszawy – w Parku Skaryszewskim. Następnie wskazywano tereny w otoczeniu Cytadeli Warszawskiej, jednak ostatecznie Polonia otrzymała teren w bliskiej okolicy Dworca Gdańskiego, na ulicy Konwiktorskiej 6 i pod tym adresem klub ma swoją siedzibę do dzisiaj. Oficjalnego otwarcia stadionu dokonano 30 września 1928 roku, jednakże pierwszy mecz na nowym obiekcie odbył się wcześniej, bo 15 sierpnia. Tego dnia Czarne Koszule pokonały drużynę Hasmonea Lwów 5:0. Piłkarzy Polonii prowadził Czech Frantisek Kozeluch (został zdymisjonowany już po pierwszym sezonie). W drużynie zadebiutował dziewiętnastoletni wówczas Władysław Szczepaniak, który w przyszłości stanie się symbolem klubu. W uroczystościach z przecięciem tradycyjnej wstęgi wzięli udział oficjele rządowi, a w przemówieniu płk Juliusz Ulrych powiedział: Klub nie może być odgrodzony chińskim murem od świata. Musi być jak czytelnia ludowa, otwarty i dostępny dla szerokiego ogółu. Dziś przynajmniej wiemy już, dlaczego chińska ambasada położona jest tak blisko Polonii. W dniu otwarcia rozegrano mecz koszykówki, przeprowadzono pokaz lotniczy i rozegrano mecz piłkarski Polonia – Wisła Kraków (2:7). Klubowi działacze Czarnych Koszul już wówczas dbali o odpowiednią oprawę sportowych wydarzeń, dzięki temu nad Stadionem im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego przeleciał samolot, który zrzucił na płytę boiska kwiaty i piłkę. Na sportową infrastrukturę obiektu Polonii składał się stadion z lekkoatletyczną bieżnią i trybunami mogącymi pomieścić 10 000 widzów. Boisko piłkarskie i bieżnia odgrodzone były od miejsc dla publiczności charakterystyczną betonową barierą, których kilka fragmentów pozostało na stadionie do dziś. Od strony wschodniej usypano wał ziemny dla miejsc stojących (poprzednik tzw. Trybuny Kamiennej), a od strony ulicy Bonifraterskiej stała wysoka drewniana trybuna. Kompleks sportowy uzupełniały cztery korty tenisowe i boisko do gier sportowych. To ostatnie zimą zamieniano (po raz pierwszy w 1930 roku) w lodowisko, które jako pierwsze w stolicy otrzymało sztuczne oświetlenie i radiowęzeł. Tor lodowy urządzono także na bieżni (od 1935 roku), ale obie zimowe inwestycje uzależnione były od kaprysów pogody. Pod koniec lat trzydziestych wykonano wiele prac remontowych i budowlanych – przebudowano bieżnię, uzupełniono sieć wodociągową, wyremontowano szatnie, usypano również wał ziemny dla miejsc stojących i wykonano na nim betonowe stopnie.Planowano również wyłożyć te stopnie różowym granitem i zbudować dalsze trybuny na łukach. W planach była również budowa sal – do tenisa na zimę i szermierczą . Całość terenu należącego do Polonii wynosiła ok. 50000 metrów kwadratowych, ale w latach międzywojennych klub nie posiadał własnej hali sportowej ani przystani, dlatego sportowcy korzystali z gościnności sal szkolnych lub ośrodka AWF. Od strony Konwiktorskiej mieściło się mieszkanie dozorcy, pokój klubowy i kasy. Jesienią 1950 roku, po wykonaniu niezbędnych pracach remontowych rozegrano na Konwiktorskiej pierwszy mecz ligowy, w ktorym Polonia pokonała CWKS Warszawa 2:1. Po wojnie, oprócz nowych trybun wzniesiono socrealistyczny gmach wielofunkcyjny o reprezentacyjnym wejściu od ulicy Bonifraterskiej, ale kibice klubu niezmiennie powtarzają, że oglądają mecze na Konwiktorskiej.

Udostepnij